U današnjoj emisiji „U susret jubileju – iz arhiva Radio Trebinja“, vraćamo se danu koji je u istoriji Trebinja ostao upisan kao povratak pjesnika, trenutku kada je Jovan Dučić, nakon više od pola vijeka, stigao u svoj zavičaj. Tih oktobarskih dana grad je disao drugačije: ulicama je tekla tiha svečanost, a u pogledima ljudi kao da je titrala misao da se ostvaruje nešto davno zaželjeno i duboko zavjetovano.
Povorka koja je pratila pjesnikov odar, molitve pod svodovima Sabornog hrama i hiljade okupljenih, sve je to oblikovalo dan koji nije bio samo poštovanje jednom pjesniku, nego i poštovanje ljepoti, kulturi i korjenima.
Toga dana govorio je vladika Atanasije, duboko i nadahnuto, o Dučiću kao čovjeku „gospodskog duha“, čija je riječ bila stijena, a ljepota mjera svih stvari. U njegovom kazivanju osjetila se ona hercegovačka struja tvrdoće i blagosti, koja je i Dučića oblikovala i koju je on cijelog života nosio.
Nad odrom je besjedio i patrijarh srpski Pavle. Njegove riječi, krotke i duboke, podsjetile su da je Dučićev stvaralački put od klasične ljepote vodio ka vjeri, ka jasnoći hrišćanske misli i dobrote.
„U njegovom srcu ništa više nije moglo zamijeniti Hrista,“ govorio je patrijarh. „A ljepota koja počiva na istini i dobru — ostaje.“
Akademik Matija Bećković tog dana je govorio kao Dučićev sabrat, po jeziku i poeziji, koga je nazivao „najšumnijom lirskom zastavom srpskog naroda“, čovjekom čiji stihovi nisu samo krasili knjige već i uzdizali narod u vremenima kada mu je dostojanstvo bilo najpotrebnije. Bećković je podsjetio da je Dučiću zadužbinarska misao bila u krvi, da je ukrašavao svoj rodni grad, a da je na kraju sam postao njegov najveći ukras. „Trebinje će,“ rekao je, „duže trajati po njemu nego po svim svojim kamenjima.“
U ime grada, obratio se načelnik opštine Trebinje Mihajlo Mijanović, čije su riječi odjeknule kao „zavjet ljubavi i poštovanja prema pjesniku“, a u emisiji ćete čuti i dio sa svečane akademije „Oči na oba sveta“.
Vraćamo se u trenutak kada je Trebinje izgovorilo riječi koje se izgovaraju jednom u vijeku: „Dobro nam došao, pjesniče.“
